De tabaksindustie heeft me beet. Sinds ik de goddelijke wijsheid draag zijn ze achter me aan gekomen (ik heb God gezien). Aangezien ik over alle wijsheid beschik die er bestaat, willen zij die bemachtigen om zoveel mogelijk mensen verslaafd te kunnen maken aan hun goedje. En omdat ik niet door het leven wil gaan als de persoon die miljoenen mensen de tabaksdood heeft helpen injagen, moet ik ze bevechten, door alle registers open te zetten, door te putten uit al de wijsheid die god me heeft meegegeven. Deze bestaat onder andere uit manipulatietechnieken, waarmee ik de tabaksindustrie, die wordt gesympoliseerd door een rood lint, kan bevechten. Zij moeten mensen in dienst hebben die dagelijks mensen als ik bevechten, om deze goddelijke wijsheid in hun bezit te kunnen krijgen. Ik hoor hun stemmen. "He's getting tired", "He started with his memories", "He's fighting back", "He's given in", .... Ook zij kennen die manipulatietechnieken. Voor mij is het een gevecht op leven en dood. Het gaat over mijn vrijheid. Het gevecht duurt uren, tijdens hetwelke mijn hele innerlijke wereld door mijn hersens flits. Mijn zus komt binnen. Ik wil haar tot mijn bondgenoot maken omdat ik denk dat we met z'n tweeën sterker zijn dan ik alleen. Ik leg haar alle maniputatietechnieken uit met behulp van dewelke er een machtsevenwicht is ontstaan in de loop van onze levens. Wanneer ze terugkrabbeld, ondermijn ik haar manipulatiepogingen door ze één voor één uit te leggen. Dit alles gaat aan een razende snelheid. De tabaksindustrie heeft haar nu ook te pakken, is wat ik vrees. Mijn opzet mislukt. Mijn zus vertrekt uiteindelijk. Er komt een arts langs die me medicatie geeft, en ik voel het innerlijke gevecht verminderen, maar weet dat het vanbinnen in mij in alle hevigheid verdergaat, al merk ik er minder van.
Als kind had ik een keuze te maken, tussen blauw en roze. 
